İmam Birgivî (v.1573) (kuddise sırruh) Hazretleri “İmam” vasfını kazanacak kadar büyük bir âlim olmasının yanında aynı zamanda bir Bayramî sûfîsi idi. Tıpkı “Muhammediyye” sahibi Yazıcıoğlu Muhammed, “Envârü’l-Âşıkîn” sâhibi Ahmed Bîcan, “Müzekki’n-Nüfûs” sâhibi Eşrefoğlu Rûmî (kaddesallâhu esrârahum) Hazerâtı gibi…
Osmanlı ilim ve ahlâkının kitâbî temelinin Ehli Sünnet îtikâdına sıkıca bağlı Bayramî tarikati tarafından atıldığının şuurunda yâhud en azından tefrikinde olmayan, bunu böyle bir yekûn ifâdesi ile görmeyen ve bildirmeyenlere nisbetle daha o zamandan bu tarikatin ehemmiyetini görüp onu Fars tesiri ile Şiîleştirmek ve Bizans tesiri ile de satıhçı -yobazlığa çevirmek isteyenlerin olması tarih muhâsebemiz zaviyesinden çok ehemmiyetli bir bahistir.
Yine Osmanlı topraklarında okunan kıraat kitaplarından sadece Hazreti Ali ve Hazreti Hamza (radıyallâhu anhum ecmâîn) gazavatnâmeleri ile Kerbelâ mersiyelerini görüp, bunu da Anadolu’nun ve Osmanlı’nın Şiîliğine yoranların bu tür Ehli Sünnet îtikâdını sergileyen eserleri yokluğa mahkûm etmeleri, ülkemizdeki tarih ve “ilâhiyat” fakültelerinin bu toprakların, Anadolu’nun Ruhu’na nasıl zıt ve çürütücü bir taktik izlediklerinin de ifâdelerin dendir. Bu tür fecaatleri ihtivâ eden sahte ilimler mevzuu kitablık çapta ele alınmayı -hâlâ- bekleyen bir bahistir.
İmam Birgivî Hazretleri hayatı menkıbelere mevzu olacak derecede sırat-ı müstakîm üzere yaşamış ve bu uğurda Şeyhülİslâm Ebussuud Efendi ile tartışmaktan da çekinmemiş şeriat öfkesine sâhib bir din büyüğümüzdür.
“Tarikat-ı Muhammediyye”sinde zamanın bozukluğuna dikkat çekerek bundan şikâyet etmiş ve bununla beraber kurtuluş yollarını, reçetelerini de bu eserinde birleştirmiştir. Arabca olarak ele alınan eser havas ve avamın müşterek rağbetine mev zu olmuştur. O kadar tutulmuştur ki kısa sürede Kuzey Afrika’dan, Endonezya’ya kadar yayılmıştır.
